آئین مستان

از کودکی دریا بودی

دریا دریا زیبا بودی

زیبا ترین سقا بودی

سقای زیبای دریا بودی

ای، یل کرببلا

ای، علمدار حسین

یک کربلا شیدا بودی

شیدایی در دلها بودی

دلداده ی آقا بودی

آقای دلهای شیدا بودی

ای، یل کرببلا

ای، علمدار حسین

نور چشم مولا بودی

قدر مولا والا بودی

والاترین لیلا بودی

لیلای والای مولا بودی

ای، یل کرببلا

ای، علمدار حسین

تنها بودی یکتا بودی

تنها یک عاشورا بودی

تنها بین صحرا بودی

تنهای تنهای تنها بودی

ای، یل کرببلا

ای، علمدار حسین

دلدار قد رشید اباالفضل مرتضی

جاری ترین امید اباالفضل مرتضی

با بودنت همیشه به قلب حسین بود

هر غصه ناپدید اباالفضل مرتضی

آغاز رفتن تو و زینب پس از حسین

غیر از بلا ندید اباالفضل مرتضی

چندین هزار تیر به سویت روانه شد

زخمی ترین شهید اباالفضل مرتضی

تو غرق خون و زینب خسته در اضطراب

فریاد می کشید اباالفضل مرتضی

آمد کنار نعش شریفت حسین و گفت

دیگر قدم خمید اباالفضل مرتضی

در حیرتم چگونه در این معرکه عدو

دست تو را برید اباالفضل مرتضی

آواز العطش ز دل خیمه ها به تو

آیا نمی رسید اباالفضل مرتضی

آقا خمیده آمد و خسته عمود را

از خیمه ات کشید اباالفضل مرتضی

وقتی به خاک مثل قدت خیمه اوفتاد

رنگ همه پرید اباالفضل مرتضی

طفلی به ناله گفت به صحرای بی کسی

انی اناالغریب اباالفضل مرتضی

بر ساق عرش حضرت زهرا نوشته است

والاترین شهید اباالفضل مرتضی

جان همه فدای تو سردار علقمه

بر ما نگاه مرحمتی جان فاطمه

ای عزاداران بشارت باد زهرا روز محشر

آورد بهر شفاعت دستهای نازنیم

تشنه لب در آب رفتم این سخن با خویش گفتم

من چگونه آب نوشم شاه را عطشان ببینم

مشک را پرکردم از آب و به خود گفتم که باید

راه نزدیکی برای خیمه رفتن برگزینم

راه نخلستان گرفتم لیک از شمشیر دشمن

قطع شد دست علم گیر از یسار از یمینم

فکر کردم دست دادم آب دارم غم ندارم

سر فرازم ساقی اطفال شاهنشاه دینم

ناگهان دیدم که در ره ریخت آب و سوخت قلبم

تیر زد بر مشک آن خصمی که بود اندر کمینم

دیگر از دیدار اطفال حسین شرمنده بودم

تیر زد دشمن به چشمم تا که طفلان را نبینم

گفتم اکنون خوب شد خوب است بر گردم به خیمه

ناگهان بر سر فرود آمد عمود آهنینم

عشق ارباب از دل من

صبر و طاقتو ربوده

واسه دیدن حریمش

دل توی دلم نمونده

به خدا کرب و بلات برام بهشته

روی لوح دل من حسین نوشته

چی میشه برا همیشه با تو کربلا بمونیم

شب جمعه توی صحنت بشینیم روضه بخونیم

یه علمدار رشیده

چشم عالم شده مستش

تو راه داداش حسینش

جدا شد هر دو تا دستش

نه فقط ماه حسینه

ماه عالمه به والله

حک شده روی جبینش

آیه نصر من الله

رجزش میون میدون

نعره یا علی مولا

زیر لب زمزمه زمزمه داره

انا عباس بن زهرا

ضریح آقام ابالفضل

چه قشنگ و بی نظیره

هر کی بهش دخیل می بنده

از آقام حاجت می گیره

رد خون دست ساقی

هنوزم رو لب مشکه

گریه های مشک پاره

شبیه بارون اشکه

شونه ی زخمی نخلی

شده تکیه گاه سقا

محو خیمه ی ربابه

آخرین نگاه سقا

جای بوسه ی علی رو

قنداقه عباس دادن دست امیرالمومنین، خانم ام البنین دید هی داره دستاش می بوسه، چمشا رو می بوسه هی اعضا عباس می بوسه، حالا تمام جاهایی که علی بوسید شمارش کردن چی؟ و چجوری؟

جای بوسه ی علی رو

همه ی تیرا شمردن

آبروی پهلون و

کنار علقمه بردن

کنار خیمه ی سقا

طفلکی نشسته بی تاب

میگه بچه بیاید

عمو الان میاره آب

یکی داره میاد از دور

شب آرزو سر اومد

نگاشون چه ناامید

بابا دست بر کمر اومد

حالا که تو خیمه هامون

ما دیگه عمو نداریم

کاش می شد به روی دستاش

چند تا شاخه گل بزاریم

در بهشت نرگس آن دلبر ابرو کمون

اولیاء الله و لا خوف و  لا هم یحزنون

قرعه ی مستی به نامم زد ز امر کاف و نون

ساقی میخانه ی و السابقون و السابقون

آنچنان مجنون شدم از عشق عباس علی

محو کردم نام مجنون را ز طومار جنون

کوی او کوی خدا، سوی او سوی خدا

روی او روی خدا انا علیه راجعون

عشق تا سر در نبازی دست بردار نیست

یک بیابون وحشت اندد وحشت و یک دشت خون

پرده از عقلم فرو افتاد و دیدم یک نظر

زاهدان لا یبصرون، عاشقان لا یعقلون

بر کتاب درس ما جز عین و شین و قاف نیست

در سر ما نیست غیر از جیم و نون و واو و نون

یا حسین یا حسین